KENDİMDEN ÖZÜR diliyorum…

 KENDİMDEN ÖZÜR diliyorum…

Yaşadığım süre boyunca hep MERHAMETİMİN arkasından yürüdüm, beklentilerimi arkada BIRAKTIM yada en MİNİMUMDA tuttum.

Kimseden bir şey BEKLEMEDİM, doğrusu bu sanıyordum çünkü. Yaşadıklarımı, yaşayamadıklarımı İÇİMDE sakladım, SUSTUM, bastırdım, olsun dedim İNSANLIK ben de kalsın.

Verdim, hep VERDİM karşılığını alıp alamadığıma BAKMADAN, aslında güçlü olmak değildi istediğim, âmâ olmak ZORUNDAYDI…M ve oldum……

Kendimi hep ERTELEDİM. Kimsenin beni anlamadığını bildiğim halde hayatıma girenleri bana verilmiş KUTSAL bir görev olarak gördüm…

Herkesi mutlu etmek zorundayım ZANNETTİM.

Benim de mutlu olmam gerektiğini UNUTMUŞUM…

Görevim neyse en iyisini yapmalıydım ki VİCDANIM rahat etmeliydi.Onlar öyle diye ben onlar gibi OLMAMALIYIM diye parçaladım kendimi.

Birilerinin de bana karşı GÖREVLERİ,SORUMLULUKLARI olduğunu hiçe saymışım oysa…

NE YAZIK Kİ; Karşımdakilerin EKSİKLERİNİ tamamlamaya çalışırken, onların HATALARINI görmeye vaktim kalmamış SANKİ…

Beni ÜZMELERİNE bakmadan, karşılığında ne ALDIĞIMA, ne hissettiğime ALDIRIŞ etmeden hep VERDİM. Dahası mı? HİÇ BİR ŞEY olmamış gibi her yeni günde yeniden başlayıp her şeyin DÜZELECEĞİNİ umut edip sabrettim.

Kendimi nasıl da UNUTMUŞUM… Unutturmuşlar aslında….

PARAMPARÇA olmuş KALBİME, doğruları söylemeye çalışan BEYNİME, mutsuz YÜZÜME hep SUS dedim. Sen SUS..!

Benimde hatalarım var elbet KABUL, âmâ kimsenin OMUZUNDA yük olmadım, YÜKLENDİKLERİM kadar....Kimseyi KIRMADIM kırıldığım kadar... Ama öyle bir zaman geldi ki, neyin birikmişi olduğunu bilmesem de herkes gidebilir HAYATIMDAN...

Kendime HAKSIZLIK ettim, kimseye etmediğim kadar. ŞİMDİ dönüp kendime omzumdan öpesim var herkesin yükü kendine ağır olmasına rağmen İYİ DAYANIYORSUN canım kendim demeye ve en önemlisi bunları yaşattığım için ....

KENDİMDEN ÖZÜR DİLERİM…