Az önce facebook sayfamda gezinirken gözüme ilişen taziye mesajlarını okudum.Hem okudum hem ağladım.Hayatını kaybeden küçücük bir kız çocuğuydu.(Allah Rahmet eylesin Ailesine sabırlar versin.)
Kahrolası kanser illetine yenik düşmüştü.Bir anne,baba için tarif edilemez bir acıdır evlat acısı,geçmişte bende yaşadığım için iyi bilenlerdenim.Bende 15 günlük bebeğimi kaybettim 2001 yılında ve acısı hala taze bende.Ne zaman mezarına gitsem kahroluyorum.Allah'ım beni de yanına al diye dua ediyorum ama geride kalan 2 yavrum daha var onlar için yaşamalıyım diyorum.
Geçtiğimiz eylül ayında kızım geniz eti ameliyatı için hastaneye yattı gün ve gece boyu başındaydım.Evet küçük bir operasyon fakat bir anne ve baba için ameliyat demek korku demektir.
Kızım yaklaşık 1.5-2 saat ameliyathanede kaldı.O saatler inanın bana hiç geçmedi sanki gün bitti.Küçük Çınar'ım da olmasa ameliyat hiç bitmezdi benim için onunla oyalandım.Yavrum ablasını beklerken çok üzüldü her zamanki yaramaz yerinde durmaz çocuk ameliyathanenin kapısından ayrılmadı.
Artık ameliyat bitmişti eşimi çağırıp doktorumuz bilgi verdi.O zaman korktum yine bir anda ameliyathaneye baskın yaptım desem yeridir.
Bana neden bilgi verilmiyor?
Doktor hanım sakin olmamı söyledi.
Siz çalıştığınız için babaanne,çınar ve babasını tanıyorum o nedenle direk babasını görünce ona durumunun iyi olduğunu birazdan odasına alacağımızı söyledim dedi.
Tabi ben o anki davranışımdan utandım ama geçmişe gitmiştim.Hastahane kapısında beklediğimde ölüm haberi duymak çok zor.
Doktor hanım beni teselli ettikten sonra kızımla odamıza çıktık gün boyu buhar tedavisi uygulandı akşam saatlerinde narkozun etkisinden kendine ancak gelebildi.
Ve ertesi gün daha iyiydik.
Rabbim kimseyi evlat acısı ile sınamasın zor ve atlatması inanın güç bir durum.Bazen kızsakta,darılsakta,yıpransakta onlar hayatımızın vazgeçilmez güzellikleri.,
Bu güzelliklerden asla vazgeçemem :(
.jpg)
Hoşçakalın....
Yorum Gönder
Yorumunuz benim için önemli teşekkür ederim...